Fr powierzchniowe
Encyklopedia PWN
nurt w architekturze europejskiej lat 40.–60. XX w., charakteryzujący się użyciem betonu jako materiału do formowania różnych kształtów, surowym monumentalizmem form, niezafałszowaną ekspresją materiałów oraz powierzchniową fakturą odsłaniającą metody konstrukcyjne.
Karaibskie, Morze, ang. Carribean Sea, hiszp. Mar Caribe, Mar de las Antillas, fr. Mer des Caraïbes, Mer Caraïbe, Mer des Antilles, hol. Caribische Zee,
przybrzeżne morze Oceanu Atlantyckiego, między Ameryką Pd. i Ameryką Centralną a Małymi Antylami i Wielkimi Antylami;
Labradorskie, Morze, ang. Labrador Sea, fr. Mer du Labrador,
morze Oceanu Atlantyckiego, między Ziemią Baffina, Grenlandią i półwyspem Labrador;
Liguryjskie, Morze, fr. Mer Ligurienne, Mer de Ligurie, wł. Mar Ligure, ang. Ligurian Sea,
część Morza Śródziemnego (Ocean Atlantycki) między wyspami Korsyką i Elbą a wybrzeżem Francji i Włoch;
morena
materiał skalny transportowany i osadzany przez lodowiec, także nazwa pagórków, wzgórz lub wałów zbudowanych z tego materiału, wytopionego z lodowca;
[fr.],
fizyk belgijski;
